Reviews & ervaringen bij ReconneCT

Een diep helingsproces via het BMR-Transformatie Traject – waarin haar systeem & ziel mochten thuiskomen

Onrust in haar systeem, verlangen naar thuiskomen

Lisa kwam binnen met een zachte onrust. Ze was iemand die altijd met anderen bezig was, maar zichzelf daarin steeds een beetje verloor. Alleen zijn voelde onveilig. In relaties klampte ze zich vast aan bevestiging. Er was een oud verdriet dat steeds onder de oppervlakte bleef. Iets wat ze al jaren meed, maar waarvan haar lijf allang wist: dit is nog niet geheeld.

Een vergeten verlies komt boven

Tijdens haar eerste Body & Mind Reset sessie gingen we terug naar de oorsprong. Zonder verwachting, maar met volledige aanwezigheid. Daar ontmoette ze haar jonge zelf – het meisje dat op tweejarige leeftijd haar beste vriendinnetje verloor. Een zielenmaatje dat zomaar verdween. Dat verlies, zo jong en zo groot, had zich vastgezet in haar onderbuik – het centrum van veiligheid, vertrouwen en bestaansrecht.

Een vlinder als teken van heling

Terwijl haar lichaam begon te ontladen, gebeurde er iets bijzonders. Een vlinder landde zacht op haar huid. Precies op het moment dat het verdriet loskwam. Toen ik haar vroeg of dit iets betekende, vertelde ze dat ze een vlindertattoo had gezet voor haar overleden vriendinnetje. Alsof het universum haar een knikje gaf. Een bevestiging: ze is hier nog. Je hoeft het niet meer alleen te dragen.

De zwaarte maakt plaats voor rust

De zwaarte die jarenlang haar systeem had belast, begon te smelten. Waar voorheen paniek opkwam als haar partner even weg was, voelde ze nu ruimte. Rust. Zelfs vreugde in haar eigen gezelschap. De afhankelijkheid maakte plaats voor een diepe verbondenheid met zichzelf.

Generaties die meereisden

In de sessies daarna reisden we verder. We stapten in de familielijn van haar opa. Een stevige, liefdevolle energie vulde de ruimte. Lisa voelde zijn trots, zijn erkenning. Ook verscheen een Duitse soldaat – verbonden aan oorlogspijn die haar systeem nog met zich meedroeg. We werkten op zielsniveau. Wat los mocht, mocht los. Wat verzoening vroeg, kreeg vergeving. Niet alleen haar eigen pijn bewoog, maar ook die van de generaties vóór haar.

Een diep gevoeld bestaansrecht

Na afloop van deze sessie schreef Lisa me: “Ik voelde me gedragen. Mijn hart staat open. En ik voel liefde onderin mijn buik.” Dat deel van haar lichaam waar ooit verdriet woonde, droeg nu zachtheid en vertrouwen. Haar eerste chakra was weer heel. Haar bestaansrecht voelde als waarheid.

Een jaar later: alles stroomt

Een jaar later ontving ik opnieuw een bericht. Sprankelend, helder, vol leven. Lisa was begonnen aan een opleiding tot Energetisch Gezinstherapeut. NEI, familieopstellingen, alleen geboren tweelingen – het was alsof alles op zijn plek viel. Ze begeleidde inmiddels zelf haar eerste sessies. Alles stroomde. Haar hart was vol.

Ze leeft haar missie

De vrouw die ooit moeite had om alleen te zijn, staat nu krachtig en liefdevol in haar eigen licht. Ze leeft haar missie. Ze ademt vrijheid. En alles begon met één moedige stap naar binnen.

Een hoofd vol vragen & een lijf zonder rust

Dirk kwam binnen met een hoofd dat altijd aanstond. Analyse, controle, verklaringen zoeken – het waren strategieën geworden om grip te houden. Zijn leven voelde als overleven in een systeem dat hem niet leek te begrijpen. De diagnose ADHD had hem ooit duidelijkheid gegeven, maar ook verwarring. Was dit het dan? Een stempel dat alles moest verklaren, maar niets écht verzachtte?

Vertragen & zakken in het lichaam

Tijdens zijn eerste sessie bij ReconneCT nodigde ik hem uit om te zakken. Niet naar antwoorden, maar naar voelen. Niet naar verklaringen, maar naar aanwezigheid. Zijn adem stokte eerst. Zijn lijf wilde nog niet meewerken. Maar er was bereidheid. En die is krachtiger dan controle. Langzaam voelde hij hoe zijn systeem mocht ontspannen. Zijn borstkas verzachtte. Zijn benen tintelden. Voor het eerst in lange tijd voelde hij zichzelf echt ín zijn lichaam.

Zijn systeem durfde te openen

In de sessies die volgden, werkten we op verschillende lagen. Lichaamswerk, adem, energie en woorden die voorbij het rationele gingen. Dirk ontdekte dat hij veel meer voelde dan hij dacht – maar dat hij nooit had geleerd hoe met die gevoelens om te gaan. Onder de laag van denken lag een jong deel dat zich al vroeg had moeten aanpassen. Een deel dat onzichtbaar was geworden om erbij te mogen horen. Nu kreeg dat deel eindelijk ruimte. Aandacht. Liefde.

De schaamte loslaten

Er kwamen tranen. Niet van verdriet alleen, maar ook van opluchting. Van herkenning. Van toestemming. Dirk deelde hoe hij zich jarenlang had geschaamd voor zijn gevoeligheid. Voor het gevoel dat hij ‘anders’ was. Maar tijdens dit traject begon hij te ervaren dat zijn gevoeligheid geen last was – maar een kracht. Dat zijn anders-zijn niet betekende dat hij niet goed genoeg was, maar dat hij simpelweg een andere bedding nodig had.

Hij vond zijn eigen ritme terug

Langzaam ontstond er een nieuw ritme in zijn leven. Minder haast, meer ruimte. Hij sliep beter. Ging vaker de natuur in. Leerde zijn grenzen voelen én aangeven. Het label dat hem jarenlang definieerde, raakte op de achtergrond. Niet omdat het er niet meer toe deed, maar omdat het niet langer zijn hele identiteit bepaalde.

Zijn ziel kreeg de ruimte

Tijdens de laatste sessie sprak hij de woorden die me bijbleven: “Ik voel dat ik terugkom. Niet naar de oude versie van mezelf, maar naar iets wat ik eigenlijk altijd al was. Maar wat ik onderweg ben kwijtgeraakt.” Zijn energie was anders. Zijn ogen zachter. Zijn hart opener.

Van overleven naar kiezen voor zichzelf

Dirk staat nu steviger. Hij werkt nog steeds in een drukke omgeving, maar maakt nu keuzes vanuit verbinding in plaats van aanpassing. Hij durft te vertragen waar hij vroeger versnelde. Hij leeft niet langer volgens verwachtingen, maar luistert naar wat zijn lijf fluistert.

Altijd sterk & altijd beschikbaar

Marie-José was zo’n vrouw die alles voor elkaar leek te hebben. Loyaal, krachtig, verantwoordelijk. Ze regelde het allemaal – voor haar gezin, op haar werk, in haar omgeving. Maar onder die kracht school een diepe uitputting. Haar lijf gaf al een tijdje signalen: vermoeidheid, verkramping, spanning op de borst, onrustige nachten. Toch ging ze door. Want stoppen voelde als falen.

De eerste keer voelen in plaats van functioneren

In haar eerste sessie nodigde ik haar uit om niets te hoeven. Om te landen. Alleen dat al bracht tranen. “Ik weet eigenlijk niet meer hoe dat moet,” fluisterde ze. Haar systeem stond op overleven. Haar adem zat hoog, haar lijf in een constante staat van alertheid. Terwijl ik mijn handen op haar onderrug legde en haar uitnodigde om te zakken, voelde ze: ik wil hier zijn. Niet daarbuiten. Niet in de volgende taak. Hier. In mij.

Inzichten uit haar systeem

Tijdens de sessies kwamen er diepe inzichten omhoog. Oude patronen van pleasegedrag. De overtuiging dat haar behoeften minder belangrijk waren dan die van een ander. Onbewuste loyaliteit aan haar moeder – een vrouw die ook altijd doorging, die nooit klaagde, die zichzelf wegcijferde. Langzaam begon Marie-José te zien hoe haar eigen systeem al jarenlang meereisde in die oude dynamiek.

Loslaten zonder schuldgevoel

We werkten met haar adem, haar fascia, haar innerlijke kind en haar volwassen zelf. Elke sessie nodigde uit tot een laag dieper. Tot voelen wat ze jarenlang had genegeerd. Het werd niet zwaarder – het werd lichter. Ze hoefde niet alles te snappen. Ze hoefde alleen maar toe te laten. En waar eerst schuldgevoel zat bij het nemen van ruimte, begon zachtheid te stromen.

Ademruimte in haar leven

Na een paar sessies veranderde haar energie zichtbaar. Haar ogen straalden rust uit. Ze sprak met meer helderheid, meer gronding. Ze vertelde hoe ze voor het eerst bewust een dag had vrijgenomen, gewoon om niets te doen. En hoe moeilijk én bevrijdend dat was. Ze voelde haar adem zakken. Haar hartslag vertragen. Haar hoofd stiller worden.

Van zorgen voor naar zorgen dat ze zélf leeft

Marie-José vond iets terug wat ze lang kwijt was: haar eigen ritme. Niet meer leven in reactie op alles om haar heen, maar keuzes maken die klopten voor haar. Ze bleef zorgzaam – dat zit in haar aard. Maar niet meer ten koste van zichzelf. Ze koos steeds vaker voor rust. Voor nee zeggen. Voor niet reageren. En dat voelde niet als egoïsme, maar als liefde in actie.

Ze leeft met zachtheid én stevigheid

Waar ze voorheen vooral ‘moest’, leeft ze nu met meer mogen. Ze neemt ruimte. Ze ademt rust. Ze luistert naar de signalen van haar lijf. En ze vertrouwt steeds vaker op wat ze voelt, in plaats van op wat ze denkt dat hoort.